Ego’s

Er zijn ook afgelopen jaar weer boekenkasten vol over verandering geschreven. Veelal oude wijn in nieuwe zakken. Maar laten we daar niet te veel op afgeven, want dat is eerlijk gezegd gewoon jaloezie. We hadden wat graag óók een boek over verandering in de top 10 staan met onze naam erop. Tja, ego genoeg, maar gebrek aan geduld en motivatie.

Van kleine artikelen krijgen we wel energie, dus daar houden we het even bij. Bijvoorbeeld over de sleetsheid van de term ‘verandering’. We hebben het liever over ontwikkeling of groei. Dat suggereert nog dat ergens progressie in zit. Inzicht dat je het eigenlijk prima doet is ook een vorm van ontwikkeling. Ontwikkeling van teams en organisaties is een grillig proces dat zich vaak lastig laat sturen. Het is meer een kwestie van erbij blijven en steeds kleine stapjes zetten. 2 naar voren en eentje terug. Ons werk is organisaties helpen bij hun ontwikkeling.

Je zou denken dat ontwikkeling en groei bij ons dan wel vanzelf gaan. Ja hoor, niet dus..

Wat 7 jaar geleden begon als een uit de hand gelopen intervisieclubje heeft zich ontwikkeld tot een bureau voor organisatieontwikkeling in (voornamelijk) zorgorganisaties. 7 jaar geleden barstten we van de ambitie en hadden we plannen om in 5 jaar tijd via celdeling te groeien naar een club van zo’n 50 consultants, allemaal met een herkenbaar McChange DNA. Ons beeld van ‘de ideale klanten’ waren zorginstellingen waar we met een team van McChangers ontwikkelprocessen konden begeleiden; samenwerken met leuke mensen, van elkaar leren en tegelijkertijd een steentje bijdragen aan mooi mensenwerk in de zorg.

Niet gelukt

De celdeling en groei naar 50 collega’s is niet gelukt. We zitten al geruime tijd rond de tien. We hebben zelf (opnieuw) met elkaar moeten ontdekken hoeveel tijd het kost voor je een hecht team bent waar iedereen zichzelf kan zijn. Waar de diversiteit wordt gewaardeerd en ieder zijn eigen steentje bijdraagt. Achteraf bezien lijkt onze groeiambitie wat aantallen betreft dus behoorlijk naïef.

Wel gelukt

Wat wel gelukt is, zijn de opdrachten waarin we medewerkers, teams en besturen in zorgorganisaties helpen bij hun ontwikkeling. De bouwstenen die we hierbij uit onze rugzak halen zijn veelal hetzelfde, maar de context en de mensen zijn steeds weer anders. Daardoor is het nooit gesneden koek. Het is steeds weer maatwerk, passen, meten, aansluiten, onderzoeken, experimenteren, verbinden, confronteren en bovenal blijven reflecteren op ons eigen aandeel en bezig blijven met onze eigen ontwikkeling. Het voelt soms als topsport, omdat je het niet ‘half’ kunt doen. 

Solliciteren en examen doen

Bij iedere offerte zit je weer een ‘sollicitatiegesprek’ te voeren en bij iedere workshop, training of interventie doe je weer examen. En iedere keer weer breng je jezelf in, kwetsbaar, met al je kunnen en gebreken. Dus ook voor ons blijft ontwikkeling gedoe. En precies dat houdt ons met beide benen op de grond om ontwikkeling (of verandering zo je wilt) niet voor lief te nemen. We begrijpen als geen ander hoe lastig het is voor de mensen in de organisaties waar we mee werken. 

Conformeren? Liever niet!

En onze ambitie voor de komende 5 jaar? Verder bouwen aan onze eigen plek in het landschap van adviesbureaus. Ons eigen gezicht behouden en proberen niet te verworden tot de 13e in het dozijn. Ongemerkt zijn er toch allerlei invloeden waardoor we ons stukje bij beetje conformeren aan de grote gemene deler. Maar er komt steeds weer een moment dat we elkaar aankijken en hardop de vraag stellen: “Vinden wij het nog wel leuk?”, “Is het Rock & Roll genoeg?” “Zijn we scherp genoeg naar onszelf?” In deze gevallen is de vraag stellen hem ook beantwoorden. Dat zijn de momenten waarop we weten wat ons te doen staat en we acties uit gaan zetten om weer (terug) op koers te komen.

Jeroen Bouman en Karsten Bezooijen, partners bij McChange